Ξαφνικά όλα γυρίζουν τούμπα...

Μεταξύ των οδών Στουρνάρη, 3ης Σεπτεμβρίου, Πατησίων και Ομόνοιας κρύβεται το αληθινό πρόσωπο αυτής της κοινωνίας. Το πρόσωπο που καθημερινά καλύπτεται από κάθε ειdους κουκούλας και προσωπείου(άραγε μήπως πρέπει αν μας μπουζουριάζουν όλους;). Απ'το προσωπείου που δίνει η γραβάτα και του σιδερομένο κουστούμι μέχρι τα κουρέλια του πιτσιρικά αγορασμένα σε τιμή όχι ευκαιρίας απ'την Ερμού. Την κουκούλα του καθιερωμένου μας πια προσώπου..

Περιμένω το λεωφορείο στη Λιοσίων κάμποση ώρα. Άνθρωποι πηγαινοέρχονται με το κεφάλι τους στραμμένο προς τα κάτω..Βλέμματα άγρια, έτοιμα για επίθεση. Βλέμματα που ψάχνουν μανιωδώς αφορμή για να αστράψουν-Φοβάμαι-. Το λεωφορείο έρχεται μπαίνω μέσα και με πιάνει η μπόχα. Όχι αγαπημένε μου μικροαστέ δε βρωμάνε οι μετανάστες...Η μυρωδιά που με τυλίγει είναι αυτή της σήψης που μας κατάντησαν και καταντήσαμε... Είναι η μυρωδιά της σήψης που προκαλούν όλα αυτά τα θλιμμένα και συνάμα οργισμένα πρόσωπα που βρίσκονται στα σώματα που είναι καθισμένα στο απέναντι κάθισμα του λεωφορείου. Το βλέμμα μου ξεχνιέται σε μία χοντρή που κάθεται στο δίπλα μέρος του λεωφορείου. Το αντιλαμβάνεται και αμέσως με κοιτάει με οργή. Για μία στιγμή τα πάχη της γυναίκας,μου φαίνονται πιό φυσιολογικά από τις εξαντλητικές δίαιτες και τις συλικόνες των χορευτριών του Θέμου.

Σταματάω πλατεία Βάθης κι ακούω από έναν εξερχόμενο επιβάτη "Μία σκούπα τους χρειάζεται","που είναι το κράτος;".Ξαφνικά οι μπάτσοι μου φαίνονται ως όργανα της κοινωνίας κι όχι των αφεντικών. Μίας κοινωνίας που αντικατοπτρίζεται στην ξαφνική καταρρεύση που υπέστη το πρεζάκι στα 10 μέτρα. Μίας κοινωνίας που θέλει να καλύψει τα λάθη της με διορθωτικό.Μόνο που το διορθωτικό δεν είναι εκείνο το δύσοσμο άσπρο που χρησιμοποιοούσαμε για να σβήσουμε τα λάθη στις μαθηματικές πράξεις, αλλά οι φυλακές και τα ψυχιατρεία. Όλη η Αθήνα ένα ψυχιατρείο. Γεμάτο πενταόροφα και εξαόροφα κλουβιά και κάποιους ειδικούς χώρους προαύλισης. Το κράτος δεν είναι αλλού, είναι δίπλα μας και μας χαιρετάει πίσω απ'τις όμορφες κουρτίνες των υπουργείων.

Κάποιοι αλήτες έχουνε λερώσει έναν τοίχο γράφοντας "Για τα λεφτά τα κάνεις όλα". Μάλλον το τραγούδι κάποιου

από αυτούς τους καλλιτέχνες που παίζουν στην τηλεόραση και στα κέντρα διασκέδασης θα είναι. Ξαφνικά το τραβέλι που με φωνάζει απ'το απέναντι πεζοδρόμιο μου φαίνεται πιο φυσικό από τα βογκητά αυτων που φουσκώνουν τα μπράτσα τους στο γυμναστήριο. Τον χώρο στο οποίο καλύπτεται η κοινωνική ματαιοδοξία μας. Ο χώρος στον οποίο εξουσιάζουμε το

σώμα μας, να προετοιμαστεί για τη γύμνια της παραλίας. Κάτω απ'τους κοιλιακούς και τις γραμμώσεις βλέπω να χύνεται λίπος-Αηδιάζω...Αυτό το λίπος είναι η μούχλα του μυαλού που γυμνάζεται στα σκυλάδικα και στο big brother.

Μία κάμερα με κοιτάει απορημένη καταγράφοντάς με. Θελω να της κάνω κωλοδάχτυλο αλλά δεν έχει νόημα. Τα μαύρα κοράκια που κάθονται από πίσω της έχουνε συνηθίσει σε αυτά. Έχουνε συνηθίσει μέχρι και τα χτυπήματα από τα καδρόνια αυτών των άπλυτων. Έχουνε συνηθίσει όπως εμείς το τέρας της κανονικότητας της καθημερινότητας μέσα από τα κωλοδάχτυλα και τις εκκοφαντικές φωνές που φτύνουν βρισιές μέσα από τα μεταλλικά κουτιά που κινούνται πάνω κάτω στο ασφαλτόστρωμα. Ξαφνικά τα αυτοκίνητα μου φαίνονται πιό αληθινά απ'τους οικολόγους ποδηλάτες και την ευαισθησία τους για την μόλυνση της ατμόσφαιρας. Η ατμόσφαιρα δε μολύνεται απ'τους ρύπους,μολύνεται απ'την κλανιά του άστεγου για τον οποίο έχυσες δάκρυα όταν τον πακετάρισε σκουπιδιάρικο, ενώ κοιμόταν σε κάδο. Όμως ήσουν αυτός που καρφίτσωσες στον "τοίχο των ευχών" του Καμίνη ότι θέλεις περισσότερο πράσινο και ποδηλατόδρομους-Υποκρισία-.

Η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα αυτής της κοινωνίας φαίνεται στο κέρμα που πετάει στον ζητιάνο. Γυριζει μαζί με το περιστρεφόμενο μπλέ φωτάκι των καβαλάρηδων της ομάδας ΔΙΑΣ. Χύνεται σαν δάκρυα απέναντι στην κατεβασμένη από λοστό βιτρίνα και στο χάζεμά της αντίστοιχης της Luis Vuitton και της Gucchi. Στην κουκούλα με σχήμα ανθρώπινου προσώπου που έχει φορέσει για να μην αντικρίζει όσα συμβαίνουν γύρω του, για να μπορεί να τα προσπερνάει και να τα θάβει στον πάτο ενός ποτηριού μπύρας το Σάββατο το βράδυ και κάτω απ'το γκαζόν του ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια των ντέρμπυ. Να την πατάει με το πόδι του, όταν φεύγει απ'τη δουλειά στην οποία βρισκόταν όλη μέρα....Βουίζει σαν το αυτί της μετά απ'τα μπινελίκια του αφεντικού...

Ξαφνικά μία φωτιά σε έναν κάδο καθαρίζει την ατμόσφαιρα και προστατεύει τα μάτια μου απ'τα χημικά της κοινωνικής αρρώστειας που τείνει να εξαπλωθεί παντού...