Έντεχνο...(Περίπου απάντηση στον φάε ένα μαλάκα)

Το εν λόγω κείμενο του Mikeus:

http://faeenamalaka.blogspot.com/2010/09/blog-post.html#comments

Ο Mikeus σε αυτό το κείμενο προσεγγίζει με απόλυτη σιγουριά πηγαίνοnτας στα άκρα το ζήτημα "έντεχνο". Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δε διαφωνώ ακριβώς μαζί του, αλλά το παρατραβάει αρκετά με αποτέλεσμα να μαζεύονται στα comments οι κάθε είδους μπουζουκόβιοι-χαζοπόπ τύποι αρχίζοντας και βρίζοντας όλη την "έντεχνη" σκηνή νιώθοντας γαμάτοι γι'αυτό. Λοιπόν ας ξεκινήσουμε...

Κατ'αρχάς ας ξεκαθαρίσω, έστω κατά τη δικιά μου οπτική, τί στο διάολο ορίζεται ως "έντεχνο". Πρώτη φορά το ελληνικό λαικό τραγούδι ονομάστηκε έντεχνο προκειμένου να ξεχωρίσει από το "βαρύ" λαικό, το οποίο δήθεν κουβαλούσε τις ρίζες του απ'το ρεμπέτικο, το οποίο εκείνη την εποχή ξεκίνησε να μπαίνει στα λεγόμενα "μπουζούκια" και στις πίστες, να ταυτίζεται με λογικές τύπου "η φτώχεια θέλει καλοπέραση", "πάμε πρώτο τραπέζι πίστα να πετάξουμε λουλούδια και να το κάψουμε" και τα σχετικά. Ήταν όχι τόσο μουσικός αλλά αντιδραστικός όρος. Μουσικά ίσως απλά να είχε μία μεγαλύτερη δόση "τέχνης" με την έννοια ότι ο δημιουργός έγραφε "δυσκολότερα" τρραγούδια απ'τα απλά και εύκολα. Πάλι λάθος εξήγηση, αλλά καταλάβατε έστω στο περίπου τι εννοώ. Για εμένα ίσως ο πρώτος έντεχνος λαικός τραγουδοποιός ήταν ο Άκης Πάνου αργότερα ο Μάνος Λοίζος, και ίσως το τέλος να ήταν ο Μάνος Χατζηδάκις. Τώρα πια κάποιοι που ίσως το εκπροσωπούν είναι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μάλαμας, Περίδης , Αγγελάκας, Ξυδάκης, Ρασούλης και δε θυμάμαι άλλους αυτή τη στιγμή.

Το ζήτημα όμως είναι, και αυτό προσπαθεί να θίξει ο mikeus, ότι αυτομάτως καθε τι μη-σκυλάδικο άρχισε να αποκαλείται έντεχνο. Οι rock μπαλάντες, μπαλάντες σκέτες ακόμα και διάφοροι ποπ καλλιτεχνάτσες προκειμένου να πουλήσουν μία "εναλλακτικότητα" αυτοαποκαλούνταν "έντεχνοι". Ο μέσος Έλληνας τώρα θεωρεί έντεχνο τον Πλιάτσικα, τους Πυξ Λαξ, τον Μαχαιρίτσα και όλη αυτήν την κερδοφόρα κλίκα. Δημιουργήθηκε μία πόλωση που ήθελε τους μεν στα σκυλάδικα και τους άλλους στα γεμάτα στάδια του Κατσιμίχα (muahahaha) . Το αποτέλεσμα ήταν κατά κάποιο τρόπο ίδιο. Όσοι ακούνε σκυλο-λαικο-ποπ-σουξεδάκια, όταν θέλουν να το γυρίσουν στην "ποιότητα" ακούνε Αλεξίου,Αρβανιτάκη, Πρωτοψάλτη,Κατσιμιχαίους, Κότσιρα,Πυξ Λαξ, Πλιάτσικα, το "Να μ'αγαπάς" των Τρίφωνο και την "Πριγκιπέσσα" του Μάλαμα.

Τώρα πιά έχουμε καταλήξει, όπως προανέφερα σε άλλο κείμενο, κάποιος να αρπάζει μία κιθάρα, να αφήνει μαλλιά-μούσια, να μαθαίνει δύο-τρία κλασσικά ακκόρντα στην ακουστική κιθάρα να βάζει την έντεχνη ταμπέλα στο κούτελό του και να πλασάρεται ακόμα και στο x-factor με αυτή. Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός που το έχω φάει αρκετά στη μάπα και τώρα πια δεν ασχολούμαι με τα "έντεχνα προιόντα¨ που συσκευάζονται σε θήκες πολυτελείας, κερδοφόρες επανενώσεις συγκροτημάτων κάθε χρόνο, επαναστατικότητα με ιδιωτικές παραλίες και τα σχετικά.

Αυτό όμως δεν αναιρεί πως θα αφαιρέσουμε διά παντός τη σημασία του έντεχνου απ'τη μουσικη ζωή μας. Δε γίνεται να ξεχάσουμε την "Εκδίκηση της Γυφτιάς", τα "Σκόρπια" του Ρασούλη, τις απίστευτες ηχογραφήσεις στο "Αγροτικό" του Παπάζογλου, τους πρώτους δίσκους του Σωκράτη, το "Απ'το πάρκο στη Μυροβόλο" του Μπακιρτζή και τόσα μα τόσα άλλα που αγαπήθηκαν ως πραγματικά έντεχνα. Γι'αυτό σε όσους αρέσει να είναι αντιδραστικοί( και το λέω για συγκεκριμένα γνωστά μου άτομα) χαλαρώστε λίγο και μην τα ισοπεδώνετε όλα...

Εν πάσει περιπτώση εγώ δε θεωρώ πως η Βανδή είναι τέχνη, αλλά εφόσον δε μπορώ να το αποδείξω, θα συμφωνήσω πρόσκαιρα με τον Mikeus ώσπου να τα βρώ με τον εαυτό μου.