βιβλία προκειμένου να δώσω προτάσεις αλλά κυρίως να ακούσω γνώμες στα comments από άτομα που έχουν διαβάσει το εκάστοτε βιβλίο. Ας ξεκινήσουμε το εγχείρημα λοιπόν...
Ο λόγος περί του βιβλίου με τίτλο "Antichrist" του Friedrich Wilhelm Nietzsche. Μου χρειάστηκαν 3 μέρες να το ολοκληρώσω μιάς και η έκδοση που βρέθηκε στα χέρια μουπεριορίζόταν σε 86 μόνο σελίδες. Στην πραγματικότητα για να το κατανοήσω ίσως χρειαζόμουν πολύ περισσότερες μέρες. Κι αυτό λόγω του βάθους της σκέψης αυτού του ανθρώπου. Με εξέπληξε τ'ότι αυτά που έγραφε ήταν φανερά δικής του έμπνευσης κι όχι ακολουθώντας την πεπατημένη σε θέματα επιχειρημάτων, ιδεών και σκέψεων.
Συγκεκριμένα ο "Αντίχριστος", μιας και δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία του Νίτσε, είναι ένας 86-σέλιδος λίβελος προς τον Χριστιανισμό. Ουσιαστικά, όπως αναφέρει κι ο ίδιος, είναι σαν να λέγοταν "Αντιχριστιανισμός". Κύριοι άξονες της κριτικής του είναι κυρίως ο "ηθικισμός" του Χριστιανισμού , η αποχή του απ'την πραγματικότητα, η συμπάθεια του Χριστιανισμού κατα των "αδύναμων" και η ενοχοποίηση του σώματος. Παρακάτω θα παραθέσω μικρά αποσπάσματα που αναφέρονται στα παραπάνω. Αυτά δεν είναι απαραίτητα αντιπροσωπευτικά. Είναι σχεδόν απ'τις μόνες σελίδες που θυμήθηκα να τσακίσω ώστε να τα βρώ. Ορίστε λοιπόν ένα πολύ μικρό και ξανατονίζω, όχι απαραίτητα αντιπροσωπευτικό δείγμα:
"Δεν πρέπει να εξωραίζουμε και να καλλωπίζουμε τον Χριστιανισμό: εξαπέλυσε πόλεμο μέχρι θανάτου εναντίον αυτού του ανώτερου τύπου ανθρώπου. Καταδίκασε όλα τα θεμελιώδη ένστικτα του τύπου αυτού και δυιλίζοντας αυτά τα ένστικτα, έβγαλε το κακό,το χειρότερο κακό: τον δυνατό άνθρωπο, ως τυπικό παράδειγμα προς απόρριψη, τον "διεφθαρμένο άνθρωπο". Ο Χριστιανισμός πήρε το μέρος όλων των αδύναμων, των παρακατιανών, των αποτυχημένων. Έκανε ιδανικό τον Λόγο των πνευματικά ισχυρότερων, διδάσκοντας ότι οι ανώτερες αξίες του πνεύματος είναι κάτι αμαρτωλό, κάτι παραπλανητικό-π ε ι ρ α σ μ ο ι."
" Ο "νόμος" και η "θέληση" του θεού, το "ιερό βιβλίο", η "θεία έμπνευση" είναι απλές λέξεις κάτω από τις οποίες αποκτά δύναμη ο ιερέας, με τις οποίες διατηρεί τη δύναμη ο ιερέας. Οι έννοιες αυτές βρίσκονται στη βάση όλων των ιερατικών οργανώσεων, όλων των μορφών ιερατικής ή ιερατικο-φιλοσοφικής κυριαρχίας"
" Το ένστικτο που χρειάζεται εδώ έρχεται σε αντίθεση τόσο με τον αριστοκρατισμό όσο και με τον αναρχισμό. Για να είσαι χρησιμος στην κοινότητα, για να είσαι ένας τροχός, μία λειτουγία, πρέπει να είσαι προορισμένος γι'αυτό στη φύση: αυτό που μεταμορφώνει την πλειονότητα των ανθρώπων σε νοήμονες μηχανές δεν είναι η κοινωνία, αλλά το μοναδικό είδος ευτυχίας που είναι προσιτό στους ανθρώπους αυτούς. Για τον μέτριο, το να είναι μέτριος είναι μία ευτυχία. Ο έλγχος ενός πράγματος, η ειδίκεσυη, είναι σ'αυτόν φυσικό ένστικτο. Ένα βαθύτερο πνεύμα θα έκανε λάθος αν θεωρούσε τη μετριότητα καθεαυτή ατέλεια"
" Ποιόν μισώ περισσότερο απ'τον όχλο σήμερα; Τον σοσιαλιστικό όχλο, τους αποστόλους Τσαντάλα, που υποσκάπτουν το ένστικτο, την ευχαρίστηση, το αίσθημα ικανοποίησης που νιώθει ο εργάτης με τη μικρή του ύπαρξη- και που τον κάνουν ζηλόφθονο, του διδάσκουν την εκδίκηση...Η ρίζα του κακού δεν είναι ποτέ τα άνισα δικαιώματα, αλλά η αξίωση για "ίσα" διακιώματα...Τι είναι καο; Αλλά αυτό το'πα κιόλας: ότι γεννιέται από την αδυναμία, από τον φθόνο από την εκδίκηση. Ο αναρχικός και ο Χριστιανός έχουν την ίδια καταγωγή..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου