Ξαφνικά όλα γυρίζουν τούμπα...

Μεταξύ των οδών Στουρνάρη, 3ης Σεπτεμβρίου, Πατησίων και Ομόνοιας κρύβεται το αληθινό πρόσωπο αυτής της κοινωνίας. Το πρόσωπο που καθημερινά καλύπτεται από κάθε ειdους κουκούλας και προσωπείου(άραγε μήπως πρέπει αν μας μπουζουριάζουν όλους;). Απ'το προσωπείου που δίνει η γραβάτα και του σιδερομένο κουστούμι μέχρι τα κουρέλια του πιτσιρικά αγορασμένα σε τιμή όχι ευκαιρίας απ'την Ερμού. Την κουκούλα του καθιερωμένου μας πια προσώπου..

Περιμένω το λεωφορείο στη Λιοσίων κάμποση ώρα. Άνθρωποι πηγαινοέρχονται με το κεφάλι τους στραμμένο προς τα κάτω..Βλέμματα άγρια, έτοιμα για επίθεση. Βλέμματα που ψάχνουν μανιωδώς αφορμή για να αστράψουν-Φοβάμαι-. Το λεωφορείο έρχεται μπαίνω μέσα και με πιάνει η μπόχα. Όχι αγαπημένε μου μικροαστέ δε βρωμάνε οι μετανάστες...Η μυρωδιά που με τυλίγει είναι αυτή της σήψης που μας κατάντησαν και καταντήσαμε... Είναι η μυρωδιά της σήψης που προκαλούν όλα αυτά τα θλιμμένα και συνάμα οργισμένα πρόσωπα που βρίσκονται στα σώματα που είναι καθισμένα στο απέναντι κάθισμα του λεωφορείου. Το βλέμμα μου ξεχνιέται σε μία χοντρή που κάθεται στο δίπλα μέρος του λεωφορείου. Το αντιλαμβάνεται και αμέσως με κοιτάει με οργή. Για μία στιγμή τα πάχη της γυναίκας,μου φαίνονται πιό φυσιολογικά από τις εξαντλητικές δίαιτες και τις συλικόνες των χορευτριών του Θέμου.

Σταματάω πλατεία Βάθης κι ακούω από έναν εξερχόμενο επιβάτη "Μία σκούπα τους χρειάζεται","που είναι το κράτος;".Ξαφνικά οι μπάτσοι μου φαίνονται ως όργανα της κοινωνίας κι όχι των αφεντικών. Μίας κοινωνίας που αντικατοπτρίζεται στην ξαφνική καταρρεύση που υπέστη το πρεζάκι στα 10 μέτρα. Μίας κοινωνίας που θέλει να καλύψει τα λάθη της με διορθωτικό.Μόνο που το διορθωτικό δεν είναι εκείνο το δύσοσμο άσπρο που χρησιμοποιοούσαμε για να σβήσουμε τα λάθη στις μαθηματικές πράξεις, αλλά οι φυλακές και τα ψυχιατρεία. Όλη η Αθήνα ένα ψυχιατρείο. Γεμάτο πενταόροφα και εξαόροφα κλουβιά και κάποιους ειδικούς χώρους προαύλισης. Το κράτος δεν είναι αλλού, είναι δίπλα μας και μας χαιρετάει πίσω απ'τις όμορφες κουρτίνες των υπουργείων.

Κάποιοι αλήτες έχουνε λερώσει έναν τοίχο γράφοντας "Για τα λεφτά τα κάνεις όλα". Μάλλον το τραγούδι κάποιου

από αυτούς τους καλλιτέχνες που παίζουν στην τηλεόραση και στα κέντρα διασκέδασης θα είναι. Ξαφνικά το τραβέλι που με φωνάζει απ'το απέναντι πεζοδρόμιο μου φαίνεται πιο φυσικό από τα βογκητά αυτων που φουσκώνουν τα μπράτσα τους στο γυμναστήριο. Τον χώρο στο οποίο καλύπτεται η κοινωνική ματαιοδοξία μας. Ο χώρος στον οποίο εξουσιάζουμε το

σώμα μας, να προετοιμαστεί για τη γύμνια της παραλίας. Κάτω απ'τους κοιλιακούς και τις γραμμώσεις βλέπω να χύνεται λίπος-Αηδιάζω...Αυτό το λίπος είναι η μούχλα του μυαλού που γυμνάζεται στα σκυλάδικα και στο big brother.

Μία κάμερα με κοιτάει απορημένη καταγράφοντάς με. Θελω να της κάνω κωλοδάχτυλο αλλά δεν έχει νόημα. Τα μαύρα κοράκια που κάθονται από πίσω της έχουνε συνηθίσει σε αυτά. Έχουνε συνηθίσει μέχρι και τα χτυπήματα από τα καδρόνια αυτών των άπλυτων. Έχουνε συνηθίσει όπως εμείς το τέρας της κανονικότητας της καθημερινότητας μέσα από τα κωλοδάχτυλα και τις εκκοφαντικές φωνές που φτύνουν βρισιές μέσα από τα μεταλλικά κουτιά που κινούνται πάνω κάτω στο ασφαλτόστρωμα. Ξαφνικά τα αυτοκίνητα μου φαίνονται πιό αληθινά απ'τους οικολόγους ποδηλάτες και την ευαισθησία τους για την μόλυνση της ατμόσφαιρας. Η ατμόσφαιρα δε μολύνεται απ'τους ρύπους,μολύνεται απ'την κλανιά του άστεγου για τον οποίο έχυσες δάκρυα όταν τον πακετάρισε σκουπιδιάρικο, ενώ κοιμόταν σε κάδο. Όμως ήσουν αυτός που καρφίτσωσες στον "τοίχο των ευχών" του Καμίνη ότι θέλεις περισσότερο πράσινο και ποδηλατόδρομους-Υποκρισία-.

Η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα αυτής της κοινωνίας φαίνεται στο κέρμα που πετάει στον ζητιάνο. Γυριζει μαζί με το περιστρεφόμενο μπλέ φωτάκι των καβαλάρηδων της ομάδας ΔΙΑΣ. Χύνεται σαν δάκρυα απέναντι στην κατεβασμένη από λοστό βιτρίνα και στο χάζεμά της αντίστοιχης της Luis Vuitton και της Gucchi. Στην κουκούλα με σχήμα ανθρώπινου προσώπου που έχει φορέσει για να μην αντικρίζει όσα συμβαίνουν γύρω του, για να μπορεί να τα προσπερνάει και να τα θάβει στον πάτο ενός ποτηριού μπύρας το Σάββατο το βράδυ και κάτω απ'το γκαζόν του ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια των ντέρμπυ. Να την πατάει με το πόδι του, όταν φεύγει απ'τη δουλειά στην οποία βρισκόταν όλη μέρα....Βουίζει σαν το αυτί της μετά απ'τα μπινελίκια του αφεντικού...

Ξαφνικά μία φωτιά σε έναν κάδο καθαρίζει την ατμόσφαιρα και προστατεύει τα μάτια μου απ'τα χημικά της κοινωνικής αρρώστειας που τείνει να εξαπλωθεί παντού...

Ποδόσφαιρο και Βία στα γήπεδα...Πως και γιατί;

Δε θα αναλωθώ σε παρακλήσεις και κλάψες του τύπου "ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗ ΒΙΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ", ούτε θεωρητικολογίες περί του αθλητισμού και κατά πόσο ακυρώνεται η ιδιότητά του με βάσει τα κρούσματα βίας στα ποδοσφαιρικά κυρίως γήπεδα. Το ζήτημα αυτό πλέον είναι καθαρά πολιτικό. Η έννοια και η αξία του αθλητισμού έλαβε τέλος όταν στη μέση μπήκαν επιχειρήσεις, συμφέροντα και εμπορευματικοποίηση. Όταν το ποδόσφαιρο από ένα απίστευτο και ψυχαγωγικό άθλημα έγινε ένα επικερδές θέαμα και τώρα πιά μέρος της ζωής της ελληνικής κοινωνίας.

Κατ'αρχάς, ας δούμε τον αθλητισμό, κυρίως όμως το ποδόσφαιρο που θεωρείται το "λαικό άθλημα, ως "θέαμα". Όταν λέω θέαμα εννοώ με την έννοια που προσδίδει ο Γκυ Ντεμπόρ στο βιβλίο με τίτλο "Η κοινωνία του θεάματος". Από αρχαιοτάτων χρόνων, τα θεοκρατικά καθεστώτα, οι αυτοκρατορίες, τα σημερινά ολοκληρωτικά καθεστώτα και οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες-ολιγαρχίες χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν το θέαμα προκειμένου να επιβάλλουν μία άτυπη ειρήνη ανάμεσα σ'αυτές και την κοινωνία. Οι μονομαχίες στην αρχαία Ρώμη, οι ταυρομαχίες στην Ισπανία, η σημερινή eurovision, το ποδόσφαιρο και πολλά άλλα παραδείγματα .Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκει ένα ψυχολογικό στήριγμα, μία ανακούφιση απ'την δύσκολη καθημερινότητα, καταναλώνει το χρόνο του με εύκολες ασχολίες που τον αποσπούν απ'τις δύσκολες πολιτικές, φιλοσοφικές ακόμα και καλλιτεχνικές ανησυχίες με αποτέλεσμα την εύκολη μαζοποίησή του.

Στην Ελλάδα συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο, όπως και τα ελαφρολαικά-σκυλάδικα, άρχισε να βρίσκει χώρο στις πλατιές μάζες την περίοδο της εφτάχρονης δικτατορίας και ενισχύθηκε μετά την μεταπολίτευση κυρίως επί διακυβέρνησης της πράσινης δικτατορίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το 1979 αν δεν κάνω λάθος άρχισε το ποδόσφαιρο να εμπορευματικοποιείται. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες οι οποίες μέχρι τότε είχαν κατά κύριο λόγο τοπικό χαρακτήρα, άρχισαν να γίνονται κερδοσκοπικές επιχειρήσεις-Π.Α.Ε-, οι μεγαλύτερες των οποίων επιδοτούνταν απ'το κράτος(!!!!!), οι επιχειρηματίες άρχισαν να κολυμπούν στα πλούτη λόγω του τεράστιου αριθμού πώλησης εισιτηρίων. Οι καλύτερες ομάδες πια δεν είναι αυτές που τυχαίνει να έχουν τους ικανότερους ποδοσφαιριστές όπως συνέβαινε πρωτύτερα,αλλά αυτές που είχαν την οικονομική δυνατότητα να ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ τους καλύτερους πάιχτες.

Όμως επειδή το κέρδος είναι τελικά μία αθεράπευτη αρρώστεια,ο παραλογισμός δεν τελειώνει εδώ. Οι ομάδες-επιχειρήσεις προκειμένου να αντλήσουν όσο μεγαλύτερο κέρδος γίνεται και να μεγαλοποιήσουν ακόμα περισσότερο το θέαμα, παραχωρούν χημικές ουσίες στους ποδοσφαιριστές(ντόπινγκ) έτσι ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερες αντοχές και να αναπτύξουν μέσα απ'αυτές την τεχνική τους. Η βιομηχανία του ντόπινγκ παρά τους αιφνίδιους θανάτους ποδοσφαιριστών ακόμα και μέσα στους αγωνιστικούς χώρους(!!!), όχι μόνο δεν ανέστειλε τη λειτουργία της αλλά έχει εξαπλωθεί και σε μικρότερου βεληνεκούς ομάδες με αποτέλεσμα να βλέπουμε να ντοπάρονται ακόμα και ανήλικοι αυριανοί επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Τα κοράκια της εξουσίας, τα Μ.Μ.Ε, παρουσίαζουν το φαινόμενο του ντόπινγκ σαν κάτι πολύ "κακό" το οποίο δεν ξέρουν από που πηγάζει, ενώ συλλαμβάνονται οι χρήστες ντόπινγκ κι όχι αυτοί που το παρέχουν. Η ίδια ιστορία και με το εμπόριο ναρκωτικών.

Όσον αφορά τη βία στα γήπεδα οι δημοσιοκάφροι συνεχίζουν να κραυγάζουν πως για όλα φταίνε οι κακοί hooligans και το μόνο κατασταλτικό μέτρο του φαινομένου είναι απλά τ'ότι για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα δεν θα επιτραπεί η είσοδος των φιλάθλων, αν έχουν προξενηθεί επεισόδια από μία ομάδα σε προηγούμενο αγώνα. Όμως, δυστυχώς, οι hooligans δεν είναι το πρόβλημα αλλά η απόρροια του προβλήματος. Σε μία κοινωνία όλο και πιο μεγάλων ανισοτήτων, ανεργίας, μιάς ανύπαρκτης ουσιαστικής παιδείας στην οποία οι πολίτες βρίσκουν στήριγμα στο θέαμα και εναποθέτουν την ευτυχία τους στην ελπίδα για νίκη της ομάδας τους τότε είναι φυσικο επακάλουθο να υπάρξει φανατισμός από κάποια μερίδα της κοινωνίας. Όταν ο ποδοσφαιριστής έχει γίνει ένα κοινωνικό πρότυπο, όχι για την κοινωνική προσφορά του(πολλές φορές ανύπαρκτη) , αλλά για τα εκκατομύρια που λαμβάνει και το lifestyle του τότε αν ο ίδιος απογοητεύσει τα πλήθη είναι πολύ πιθανόν να δεχτεί ένα μπουκάλι στο κεφάλι αν χάσει το γκόλ.

Για να μην ισοπεδώνουμε όμως τελείως την κατάσταση πρέπει να διευκρινίσουμε πως οι hooligans δεν είναι "το" πρόβλημα αλλά είναι πρόβλημα. Συνήθως οι περισσότεροι είναι άτομα ανήλικα ξεχασμένα απ'ην καριερίστικη οικογένεια τους, άτομα με ψυχολογικές παθήσεις περιθωριακά στα πλαίσια μίας κοινωνίας( δεν έχω καταλήξει ακόμα αν η περιθωριοποίηση είναι επακόλουθο ή αιτία) και λόγω των υπολοίπων ευάλωτα στα αφεντικά τους. Συνήθως γίνονται ενεργοί όταν έρχονται σε επαφή με τα εκτροφεία οπαδών, τους συνδέσμους, οργανώσεις ανεξέλγκτες απ'το κράτος(καθόλου εντυπωσιακό) και την κοινωνία, επιδοτούμενες απ'τις Π.Α.Ε(επίσης καθόλου εντυπωσιακό) . Στους χώρους υπάρχουν τσουβάλια με ναρκωτικά, αλκοόλ και γηπεδικό οπλισμό, κάτι σαν ορμητήρια δηλαδή. Εκτός αυτού, οι οπαδοί τις περισσότερες φορές συνδέονται με ακραίες ιδεολογίες κυρίως εθνικιστικές αλλά και με τις βίαιες λογικέ ενός κομματιού του αναρχικού-αντεξουσιαστικού χώρου και βρίσκουν πολλές φορές ιδεολογικήκάλυψη στο πνευματικό κενό τους, δικαιολογόντας τους ηλίθιους τραμπουκισμούς τους. Άλλη ιστορία αυτή...

Άλλο ένα επιχειρηματικό "νταβαντζιλίκι" στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι η συνάντηση του με τη βιομηχανία του ντζόγου. Αστικά ανθρωποειδή που βγάζουν κέρδος από την άγνοια ή την οικονομιική αδυναμία μιάς μερίδας ανθρώπων. Ποδοσφαιρικοί αγώνες κουκλοθέτρα με μαριονέτες τους ποδοσφαιριστές, χρηματισμένοι διαιτητές και υπόγεις συμφωνίες συνθέτουν αυτήν την παρωδία που ονομάζουν αθλητισμό...

Επίλογος δε χρειάζεται, τα συμπεράσματα δε χρειάζονται να επισημαίνονται φτάνει μόνο να πάψουμε να βλέπουμε το ποδόσφαιρο σαν ένα "λαικό" άθλημα αλλά σαν άλλο ένα καλά στημένο και κερδοφόρο παιχνίδι εξουσίας...