Μνήμες από την Αιγυπτιακή εξέγερση

Λεύκωμα από φωτογραφίες που συνέθεσα πριν λίγες μέρες σε σχέση με την μεγαλειώδη εξέγερση που έλαβε χώρα στην Αίγυπτο απ'τις 25 Ιαναουρίου.Το τραγούδι που ακούγεται playback είναι το "Handlebars" των Flobots απ'τον δίσκο ""Fight with tools".

Ο μύθος της "κοινής λογικής"

Κάθε φορά που δύο ή περισσότεροι άνθρωποι συζητούν πολιτικά, χρησιμοποιούν προκειμένου να αποδείξουν τα λεγόμενά τους την έκφραση" Κοινή Λογική". Ακούγονται φράσεις όπως " Με απλή λογική αν το δεις...","δες το καθαρά λογικά" και άλλες κυμαινόμενες στο ίδιο μοτίβο. Ερχόμενος πολλές φορές σε δύσκολη θέση να αντιμετωπίζω κάποιον χρήστη αυτής της έκφρασης, ανακάλυψα πως έχω κάποιες αμφιβολίες αν η έννοια αυτή υφίσταται.

Όσο και να προσπαθούν κάποιοι να αποδείξουν πως η λογική είναι μία και όλα τα σωστά συμπεράσματα προκύπτουν μέσα απ'αυτή, δεν καταφέρνουν να με πείσουν ότι πραγματικά την κατέχουν ή απλά νομίζουν ότι την κατέχουν. Ο καθένας όταν προσπαθεί να εκφράσει μία άποψη, "στήνει" την επιχειρηματολογία του, έχοντας θέσει κάποιες αρχικές και βασικές παραδοχές ώς θεμέλιο της σκέψης του. Έχει ορίσει τους "μπούσουλες" τους οποίους τον βοηθούν να προχωρήσει τις σκέψεις του.

Συνήθως οι φέροντες αυτής της "κοινής λογικής" είναι αυτοί που τους ακούς να στρέφονται φανατικά ενάντια στην έννοια της λέξης "ιδεολογία". Συχνά τούς ακούς να λένε "η ιδεολογία κλείνει τα αυτιά", "η ιδεολογία σε δεσμεύει" κ.τ.λ κ.τ.λ. Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι δέσμιοι μίας σειράς ιδεών, αλλά συνήθως αυτοί εντάσσονται στην κατηγορία των "ιδεοληπτικών" κι όχι των ιδεολόγων. Μήπως όμως η καραμέλα αυτή της "κοινής λογικής" αποτελεί κι αυτή μία ιδεολογία; Ας παραθέσω κάποια παραδείγματα.

Πρώτα απ'όλα το πολυαγαπημένο μας άσυλο. Οι "λογικοί" τις περισσότερες φορές διατυπώνουν τις εξής φράσεις: "Ζούμε σε μία δημοκρατική κοινωνία οπότε δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει το άσυλο αφού ελευθερη διακίνηση ιδεών υπάρχει παντού" και "εντός του πανεπιστημιακού χώρου τελούνται έκνομες πράξεις συνεπώς η αστυνομία θα πρέπει να επεμβαίνει εγκαίρως". Αν ξεκινήσουμε τις παραδοχές της πίστης στους νόμους του αστικού συντάγματος και της ύπαρξης "δημοκρατικού καθεστώτος" τότε ναι η "κοινή λογική" μας παραπέμπει να δεχτούμε τις απόψεις που παρέθεσαν οι αγαπητοί "λογικοί" μας φίλοι. Αν όμως ξεκινήσουμε θέτοντας ως βάση τις παραδοχές της θεώρησης της αστικής δημοκρατίας ως ένα άλλοθι του καθεστώτος να θάβει τον ολοκληρωτισμό του ή ότι το άσυλο δεν είναι απλά ένας χώρος "ελεύθερης διακίνησης των ιδεών" αλλά ένας χώρος προστασίας των κοινωνικών αγωνιστών και των ιδεών τους από την κρατική καταστολή,τότε η δική μας λογική μας καθιστά σύμφωνους με τον θεσμό του ασύλου.

Άλλο ένα παράδειγμα για περισσότερη αποσαφήνιση, είναι το ζήτημα των μεταναστών και η γνωστή λαική ρήση "μας παίρνουν τις δουλειές". Αν δεχτούμε και συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι τα αφεντικά λειτουργούν με τρόπο τέτοιο ώστε να μειώνουν το κόστος της εργασίας και ως αποτέλεσμα να προσλαμβάνουν φτηνά εργατικά χέρια, τότε ναι η κοινή λογική μας προστάζει να συμφωνήσουμε ακράδαντα με αυτή τη λαική ρήση και να διώξουμε τους ανταγωνιστές μας. Αν όμως δεν είμαστε συμβιβάσιμοι με αυτή τη νοοτροπία των αφεντικών και στόχος μας είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων τότε η κοινή μας λογική δε μας αφήνει να δεχτούμε τη λαική ρήση αλλά να πορευθούμε στο δρόμο της εργατικής και ταξικής αλληλεγγύης.

Συνεπώς, χωρίς να βάζω το χέρι στη φωτιά, αισθάνομαι ότι απέδειξα πως η έννοια της "κοινής λογικής" είναι ξεκάθαρα μία Μπούρδα. Ένα παραμυθάκι, μία καραμέλα που μασάνε αστικο-φιλελύθεροι δημοσιογράφοι σαν τον Πάσχο Μανδραβέληκαι και πολιτικοί σαν τον Στέφανο Μάνο. Ο πρώτος στα κείμενά του εναντιώνεται στην αριστερά και τον αντεξουσιαστικό χώρο ακόμα και σε εθνικιστές πολλές φορές χωρίς καμία ιδεολογική αναφορά απλά με έναν διαχειριστικό και αποσπασματικό λόγο κρίνοντας μεμονωμένα γεγονότα και καταστάσεις. Όσο και αν δηλώνει άμεσα ή έμμεσα αρνητής των ιδεολογιών και ως ανοιχτό μυαλό κρίνει τα πάντα από μία δική του μηδενική βάση, έχει κάνει κάποιες παραδοχές σύμφωνα με τις οποίες εξελίσσονται τα επιχειρήματά του. Αυτές εκτείνονται στα όρια του φιλελευθερισμού συνήθως.

Αποτελεί πάγια τακτική κάθε καθεστώτος ή και κάθε οργανωμένης κοινωνίας να θέτει κάποιες αρχές με τις οποίες πορεύεται η σκέψη του κάθε μέλους της. Άλλοι τις δέχονται και τις εξελίσουν και άλλοι είναι ριζοσπαστικοί αμφισβητώντας τες. Παρ'όλα αυτά το σύνολό αυτών των βασικών και θεμελιωδών αρχών αποτελούν μία ιδεολογία, η οποία συνήθως συντηρείται και πολλές φορές πλάθεται απ''το καθεστώς προκειμένου να διαιωνίσει την κυριαρχία του στο κοινωνικό σύνολο.

Σέβομαι τ'ότι όλοι οι άνθρωποι λόγω της διαφορετικότητάς μας μπορεί να ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε πολιτικά ζητήματα που χρήζουν και ιδεολογικής ανάλυσης, έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται. Η πολιτική δεν είναι μία διαδικασία αλλγής μίας λάμπας να επιζητά μόνο μία διαχειριστική αντιμετώπιση και στρατηγική.

Ξαφνικά όλα γυρίζουν τούμπα...

Μεταξύ των οδών Στουρνάρη, 3ης Σεπτεμβρίου, Πατησίων και Ομόνοιας κρύβεται το αληθινό πρόσωπο αυτής της κοινωνίας. Το πρόσωπο που καθημερινά καλύπτεται από κάθε ειdους κουκούλας και προσωπείου(άραγε μήπως πρέπει αν μας μπουζουριάζουν όλους;). Απ'το προσωπείου που δίνει η γραβάτα και του σιδερομένο κουστούμι μέχρι τα κουρέλια του πιτσιρικά αγορασμένα σε τιμή όχι ευκαιρίας απ'την Ερμού. Την κουκούλα του καθιερωμένου μας πια προσώπου..

Περιμένω το λεωφορείο στη Λιοσίων κάμποση ώρα. Άνθρωποι πηγαινοέρχονται με το κεφάλι τους στραμμένο προς τα κάτω..Βλέμματα άγρια, έτοιμα για επίθεση. Βλέμματα που ψάχνουν μανιωδώς αφορμή για να αστράψουν-Φοβάμαι-. Το λεωφορείο έρχεται μπαίνω μέσα και με πιάνει η μπόχα. Όχι αγαπημένε μου μικροαστέ δε βρωμάνε οι μετανάστες...Η μυρωδιά που με τυλίγει είναι αυτή της σήψης που μας κατάντησαν και καταντήσαμε... Είναι η μυρωδιά της σήψης που προκαλούν όλα αυτά τα θλιμμένα και συνάμα οργισμένα πρόσωπα που βρίσκονται στα σώματα που είναι καθισμένα στο απέναντι κάθισμα του λεωφορείου. Το βλέμμα μου ξεχνιέται σε μία χοντρή που κάθεται στο δίπλα μέρος του λεωφορείου. Το αντιλαμβάνεται και αμέσως με κοιτάει με οργή. Για μία στιγμή τα πάχη της γυναίκας,μου φαίνονται πιό φυσιολογικά από τις εξαντλητικές δίαιτες και τις συλικόνες των χορευτριών του Θέμου.

Σταματάω πλατεία Βάθης κι ακούω από έναν εξερχόμενο επιβάτη "Μία σκούπα τους χρειάζεται","που είναι το κράτος;".Ξαφνικά οι μπάτσοι μου φαίνονται ως όργανα της κοινωνίας κι όχι των αφεντικών. Μίας κοινωνίας που αντικατοπτρίζεται στην ξαφνική καταρρεύση που υπέστη το πρεζάκι στα 10 μέτρα. Μίας κοινωνίας που θέλει να καλύψει τα λάθη της με διορθωτικό.Μόνο που το διορθωτικό δεν είναι εκείνο το δύσοσμο άσπρο που χρησιμοποιοούσαμε για να σβήσουμε τα λάθη στις μαθηματικές πράξεις, αλλά οι φυλακές και τα ψυχιατρεία. Όλη η Αθήνα ένα ψυχιατρείο. Γεμάτο πενταόροφα και εξαόροφα κλουβιά και κάποιους ειδικούς χώρους προαύλισης. Το κράτος δεν είναι αλλού, είναι δίπλα μας και μας χαιρετάει πίσω απ'τις όμορφες κουρτίνες των υπουργείων.

Κάποιοι αλήτες έχουνε λερώσει έναν τοίχο γράφοντας "Για τα λεφτά τα κάνεις όλα". Μάλλον το τραγούδι κάποιου

από αυτούς τους καλλιτέχνες που παίζουν στην τηλεόραση και στα κέντρα διασκέδασης θα είναι. Ξαφνικά το τραβέλι που με φωνάζει απ'το απέναντι πεζοδρόμιο μου φαίνεται πιο φυσικό από τα βογκητά αυτων που φουσκώνουν τα μπράτσα τους στο γυμναστήριο. Τον χώρο στο οποίο καλύπτεται η κοινωνική ματαιοδοξία μας. Ο χώρος στον οποίο εξουσιάζουμε το

σώμα μας, να προετοιμαστεί για τη γύμνια της παραλίας. Κάτω απ'τους κοιλιακούς και τις γραμμώσεις βλέπω να χύνεται λίπος-Αηδιάζω...Αυτό το λίπος είναι η μούχλα του μυαλού που γυμνάζεται στα σκυλάδικα και στο big brother.

Μία κάμερα με κοιτάει απορημένη καταγράφοντάς με. Θελω να της κάνω κωλοδάχτυλο αλλά δεν έχει νόημα. Τα μαύρα κοράκια που κάθονται από πίσω της έχουνε συνηθίσει σε αυτά. Έχουνε συνηθίσει μέχρι και τα χτυπήματα από τα καδρόνια αυτών των άπλυτων. Έχουνε συνηθίσει όπως εμείς το τέρας της κανονικότητας της καθημερινότητας μέσα από τα κωλοδάχτυλα και τις εκκοφαντικές φωνές που φτύνουν βρισιές μέσα από τα μεταλλικά κουτιά που κινούνται πάνω κάτω στο ασφαλτόστρωμα. Ξαφνικά τα αυτοκίνητα μου φαίνονται πιό αληθινά απ'τους οικολόγους ποδηλάτες και την ευαισθησία τους για την μόλυνση της ατμόσφαιρας. Η ατμόσφαιρα δε μολύνεται απ'τους ρύπους,μολύνεται απ'την κλανιά του άστεγου για τον οποίο έχυσες δάκρυα όταν τον πακετάρισε σκουπιδιάρικο, ενώ κοιμόταν σε κάδο. Όμως ήσουν αυτός που καρφίτσωσες στον "τοίχο των ευχών" του Καμίνη ότι θέλεις περισσότερο πράσινο και ποδηλατόδρομους-Υποκρισία-.

Η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα αυτής της κοινωνίας φαίνεται στο κέρμα που πετάει στον ζητιάνο. Γυριζει μαζί με το περιστρεφόμενο μπλέ φωτάκι των καβαλάρηδων της ομάδας ΔΙΑΣ. Χύνεται σαν δάκρυα απέναντι στην κατεβασμένη από λοστό βιτρίνα και στο χάζεμά της αντίστοιχης της Luis Vuitton και της Gucchi. Στην κουκούλα με σχήμα ανθρώπινου προσώπου που έχει φορέσει για να μην αντικρίζει όσα συμβαίνουν γύρω του, για να μπορεί να τα προσπερνάει και να τα θάβει στον πάτο ενός ποτηριού μπύρας το Σάββατο το βράδυ και κάτω απ'το γκαζόν του ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια των ντέρμπυ. Να την πατάει με το πόδι του, όταν φεύγει απ'τη δουλειά στην οποία βρισκόταν όλη μέρα....Βουίζει σαν το αυτί της μετά απ'τα μπινελίκια του αφεντικού...

Ξαφνικά μία φωτιά σε έναν κάδο καθαρίζει την ατμόσφαιρα και προστατεύει τα μάτια μου απ'τα χημικά της κοινωνικής αρρώστειας που τείνει να εξαπλωθεί παντού...

Έντεχνο...(Περίπου απάντηση στον φάε ένα μαλάκα)

Το εν λόγω κείμενο του Mikeus:

http://faeenamalaka.blogspot.com/2010/09/blog-post.html#comments

Ο Mikeus σε αυτό το κείμενο προσεγγίζει με απόλυτη σιγουριά πηγαίνοnτας στα άκρα το ζήτημα "έντεχνο". Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δε διαφωνώ ακριβώς μαζί του, αλλά το παρατραβάει αρκετά με αποτέλεσμα να μαζεύονται στα comments οι κάθε είδους μπουζουκόβιοι-χαζοπόπ τύποι αρχίζοντας και βρίζοντας όλη την "έντεχνη" σκηνή νιώθοντας γαμάτοι γι'αυτό. Λοιπόν ας ξεκινήσουμε...

Κατ'αρχάς ας ξεκαθαρίσω, έστω κατά τη δικιά μου οπτική, τί στο διάολο ορίζεται ως "έντεχνο". Πρώτη φορά το ελληνικό λαικό τραγούδι ονομάστηκε έντεχνο προκειμένου να ξεχωρίσει από το "βαρύ" λαικό, το οποίο δήθεν κουβαλούσε τις ρίζες του απ'το ρεμπέτικο, το οποίο εκείνη την εποχή ξεκίνησε να μπαίνει στα λεγόμενα "μπουζούκια" και στις πίστες, να ταυτίζεται με λογικές τύπου "η φτώχεια θέλει καλοπέραση", "πάμε πρώτο τραπέζι πίστα να πετάξουμε λουλούδια και να το κάψουμε" και τα σχετικά. Ήταν όχι τόσο μουσικός αλλά αντιδραστικός όρος. Μουσικά ίσως απλά να είχε μία μεγαλύτερη δόση "τέχνης" με την έννοια ότι ο δημιουργός έγραφε "δυσκολότερα" τρραγούδια απ'τα απλά και εύκολα. Πάλι λάθος εξήγηση, αλλά καταλάβατε έστω στο περίπου τι εννοώ. Για εμένα ίσως ο πρώτος έντεχνος λαικός τραγουδοποιός ήταν ο Άκης Πάνου αργότερα ο Μάνος Λοίζος, και ίσως το τέλος να ήταν ο Μάνος Χατζηδάκις. Τώρα πια κάποιοι που ίσως το εκπροσωπούν είναι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μάλαμας, Περίδης , Αγγελάκας, Ξυδάκης, Ρασούλης και δε θυμάμαι άλλους αυτή τη στιγμή.

Το ζήτημα όμως είναι, και αυτό προσπαθεί να θίξει ο mikeus, ότι αυτομάτως καθε τι μη-σκυλάδικο άρχισε να αποκαλείται έντεχνο. Οι rock μπαλάντες, μπαλάντες σκέτες ακόμα και διάφοροι ποπ καλλιτεχνάτσες προκειμένου να πουλήσουν μία "εναλλακτικότητα" αυτοαποκαλούνταν "έντεχνοι". Ο μέσος Έλληνας τώρα θεωρεί έντεχνο τον Πλιάτσικα, τους Πυξ Λαξ, τον Μαχαιρίτσα και όλη αυτήν την κερδοφόρα κλίκα. Δημιουργήθηκε μία πόλωση που ήθελε τους μεν στα σκυλάδικα και τους άλλους στα γεμάτα στάδια του Κατσιμίχα (muahahaha) . Το αποτέλεσμα ήταν κατά κάποιο τρόπο ίδιο. Όσοι ακούνε σκυλο-λαικο-ποπ-σουξεδάκια, όταν θέλουν να το γυρίσουν στην "ποιότητα" ακούνε Αλεξίου,Αρβανιτάκη, Πρωτοψάλτη,Κατσιμιχαίους, Κότσιρα,Πυξ Λαξ, Πλιάτσικα, το "Να μ'αγαπάς" των Τρίφωνο και την "Πριγκιπέσσα" του Μάλαμα.

Τώρα πιά έχουμε καταλήξει, όπως προανέφερα σε άλλο κείμενο, κάποιος να αρπάζει μία κιθάρα, να αφήνει μαλλιά-μούσια, να μαθαίνει δύο-τρία κλασσικά ακκόρντα στην ακουστική κιθάρα να βάζει την έντεχνη ταμπέλα στο κούτελό του και να πλασάρεται ακόμα και στο x-factor με αυτή. Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός που το έχω φάει αρκετά στη μάπα και τώρα πια δεν ασχολούμαι με τα "έντεχνα προιόντα¨ που συσκευάζονται σε θήκες πολυτελείας, κερδοφόρες επανενώσεις συγκροτημάτων κάθε χρόνο, επαναστατικότητα με ιδιωτικές παραλίες και τα σχετικά.

Αυτό όμως δεν αναιρεί πως θα αφαιρέσουμε διά παντός τη σημασία του έντεχνου απ'τη μουσικη ζωή μας. Δε γίνεται να ξεχάσουμε την "Εκδίκηση της Γυφτιάς", τα "Σκόρπια" του Ρασούλη, τις απίστευτες ηχογραφήσεις στο "Αγροτικό" του Παπάζογλου, τους πρώτους δίσκους του Σωκράτη, το "Απ'το πάρκο στη Μυροβόλο" του Μπακιρτζή και τόσα μα τόσα άλλα που αγαπήθηκαν ως πραγματικά έντεχνα. Γι'αυτό σε όσους αρέσει να είναι αντιδραστικοί( και το λέω για συγκεκριμένα γνωστά μου άτομα) χαλαρώστε λίγο και μην τα ισοπεδώνετε όλα...

Εν πάσει περιπτώση εγώ δε θεωρώ πως η Βανδή είναι τέχνη, αλλά εφόσον δε μπορώ να το αποδείξω, θα συμφωνήσω πρόσκαιρα με τον Mikeus ώσπου να τα βρώ με τον εαυτό μου.

Ποδόσφαιρο και Βία στα γήπεδα...Πως και γιατί;

Δε θα αναλωθώ σε παρακλήσεις και κλάψες του τύπου "ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗ ΒΙΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ", ούτε θεωρητικολογίες περί του αθλητισμού και κατά πόσο ακυρώνεται η ιδιότητά του με βάσει τα κρούσματα βίας στα ποδοσφαιρικά κυρίως γήπεδα. Το ζήτημα αυτό πλέον είναι καθαρά πολιτικό. Η έννοια και η αξία του αθλητισμού έλαβε τέλος όταν στη μέση μπήκαν επιχειρήσεις, συμφέροντα και εμπορευματικοποίηση. Όταν το ποδόσφαιρο από ένα απίστευτο και ψυχαγωγικό άθλημα έγινε ένα επικερδές θέαμα και τώρα πιά μέρος της ζωής της ελληνικής κοινωνίας.

Κατ'αρχάς, ας δούμε τον αθλητισμό, κυρίως όμως το ποδόσφαιρο που θεωρείται το "λαικό άθλημα, ως "θέαμα". Όταν λέω θέαμα εννοώ με την έννοια που προσδίδει ο Γκυ Ντεμπόρ στο βιβλίο με τίτλο "Η κοινωνία του θεάματος". Από αρχαιοτάτων χρόνων, τα θεοκρατικά καθεστώτα, οι αυτοκρατορίες, τα σημερινά ολοκληρωτικά καθεστώτα και οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες-ολιγαρχίες χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν το θέαμα προκειμένου να επιβάλλουν μία άτυπη ειρήνη ανάμεσα σ'αυτές και την κοινωνία. Οι μονομαχίες στην αρχαία Ρώμη, οι ταυρομαχίες στην Ισπανία, η σημερινή eurovision, το ποδόσφαιρο και πολλά άλλα παραδείγματα .Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκει ένα ψυχολογικό στήριγμα, μία ανακούφιση απ'την δύσκολη καθημερινότητα, καταναλώνει το χρόνο του με εύκολες ασχολίες που τον αποσπούν απ'τις δύσκολες πολιτικές, φιλοσοφικές ακόμα και καλλιτεχνικές ανησυχίες με αποτέλεσμα την εύκολη μαζοποίησή του.

Στην Ελλάδα συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο, όπως και τα ελαφρολαικά-σκυλάδικα, άρχισε να βρίσκει χώρο στις πλατιές μάζες την περίοδο της εφτάχρονης δικτατορίας και ενισχύθηκε μετά την μεταπολίτευση κυρίως επί διακυβέρνησης της πράσινης δικτατορίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το 1979 αν δεν κάνω λάθος άρχισε το ποδόσφαιρο να εμπορευματικοποιείται. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες οι οποίες μέχρι τότε είχαν κατά κύριο λόγο τοπικό χαρακτήρα, άρχισαν να γίνονται κερδοσκοπικές επιχειρήσεις-Π.Α.Ε-, οι μεγαλύτερες των οποίων επιδοτούνταν απ'το κράτος(!!!!!), οι επιχειρηματίες άρχισαν να κολυμπούν στα πλούτη λόγω του τεράστιου αριθμού πώλησης εισιτηρίων. Οι καλύτερες ομάδες πια δεν είναι αυτές που τυχαίνει να έχουν τους ικανότερους ποδοσφαιριστές όπως συνέβαινε πρωτύτερα,αλλά αυτές που είχαν την οικονομική δυνατότητα να ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ τους καλύτερους πάιχτες.

Όμως επειδή το κέρδος είναι τελικά μία αθεράπευτη αρρώστεια,ο παραλογισμός δεν τελειώνει εδώ. Οι ομάδες-επιχειρήσεις προκειμένου να αντλήσουν όσο μεγαλύτερο κέρδος γίνεται και να μεγαλοποιήσουν ακόμα περισσότερο το θέαμα, παραχωρούν χημικές ουσίες στους ποδοσφαιριστές(ντόπινγκ) έτσι ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερες αντοχές και να αναπτύξουν μέσα απ'αυτές την τεχνική τους. Η βιομηχανία του ντόπινγκ παρά τους αιφνίδιους θανάτους ποδοσφαιριστών ακόμα και μέσα στους αγωνιστικούς χώρους(!!!), όχι μόνο δεν ανέστειλε τη λειτουργία της αλλά έχει εξαπλωθεί και σε μικρότερου βεληνεκούς ομάδες με αποτέλεσμα να βλέπουμε να ντοπάρονται ακόμα και ανήλικοι αυριανοί επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Τα κοράκια της εξουσίας, τα Μ.Μ.Ε, παρουσίαζουν το φαινόμενο του ντόπινγκ σαν κάτι πολύ "κακό" το οποίο δεν ξέρουν από που πηγάζει, ενώ συλλαμβάνονται οι χρήστες ντόπινγκ κι όχι αυτοί που το παρέχουν. Η ίδια ιστορία και με το εμπόριο ναρκωτικών.

Όσον αφορά τη βία στα γήπεδα οι δημοσιοκάφροι συνεχίζουν να κραυγάζουν πως για όλα φταίνε οι κακοί hooligans και το μόνο κατασταλτικό μέτρο του φαινομένου είναι απλά τ'ότι για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα δεν θα επιτραπεί η είσοδος των φιλάθλων, αν έχουν προξενηθεί επεισόδια από μία ομάδα σε προηγούμενο αγώνα. Όμως, δυστυχώς, οι hooligans δεν είναι το πρόβλημα αλλά η απόρροια του προβλήματος. Σε μία κοινωνία όλο και πιο μεγάλων ανισοτήτων, ανεργίας, μιάς ανύπαρκτης ουσιαστικής παιδείας στην οποία οι πολίτες βρίσκουν στήριγμα στο θέαμα και εναποθέτουν την ευτυχία τους στην ελπίδα για νίκη της ομάδας τους τότε είναι φυσικο επακάλουθο να υπάρξει φανατισμός από κάποια μερίδα της κοινωνίας. Όταν ο ποδοσφαιριστής έχει γίνει ένα κοινωνικό πρότυπο, όχι για την κοινωνική προσφορά του(πολλές φορές ανύπαρκτη) , αλλά για τα εκκατομύρια που λαμβάνει και το lifestyle του τότε αν ο ίδιος απογοητεύσει τα πλήθη είναι πολύ πιθανόν να δεχτεί ένα μπουκάλι στο κεφάλι αν χάσει το γκόλ.

Για να μην ισοπεδώνουμε όμως τελείως την κατάσταση πρέπει να διευκρινίσουμε πως οι hooligans δεν είναι "το" πρόβλημα αλλά είναι πρόβλημα. Συνήθως οι περισσότεροι είναι άτομα ανήλικα ξεχασμένα απ'ην καριερίστικη οικογένεια τους, άτομα με ψυχολογικές παθήσεις περιθωριακά στα πλαίσια μίας κοινωνίας( δεν έχω καταλήξει ακόμα αν η περιθωριοποίηση είναι επακόλουθο ή αιτία) και λόγω των υπολοίπων ευάλωτα στα αφεντικά τους. Συνήθως γίνονται ενεργοί όταν έρχονται σε επαφή με τα εκτροφεία οπαδών, τους συνδέσμους, οργανώσεις ανεξέλγκτες απ'το κράτος(καθόλου εντυπωσιακό) και την κοινωνία, επιδοτούμενες απ'τις Π.Α.Ε(επίσης καθόλου εντυπωσιακό) . Στους χώρους υπάρχουν τσουβάλια με ναρκωτικά, αλκοόλ και γηπεδικό οπλισμό, κάτι σαν ορμητήρια δηλαδή. Εκτός αυτού, οι οπαδοί τις περισσότερες φορές συνδέονται με ακραίες ιδεολογίες κυρίως εθνικιστικές αλλά και με τις βίαιες λογικέ ενός κομματιού του αναρχικού-αντεξουσιαστικού χώρου και βρίσκουν πολλές φορές ιδεολογικήκάλυψη στο πνευματικό κενό τους, δικαιολογόντας τους ηλίθιους τραμπουκισμούς τους. Άλλη ιστορία αυτή...

Άλλο ένα επιχειρηματικό "νταβαντζιλίκι" στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι η συνάντηση του με τη βιομηχανία του ντζόγου. Αστικά ανθρωποειδή που βγάζουν κέρδος από την άγνοια ή την οικονομιική αδυναμία μιάς μερίδας ανθρώπων. Ποδοσφαιρικοί αγώνες κουκλοθέτρα με μαριονέτες τους ποδοσφαιριστές, χρηματισμένοι διαιτητές και υπόγεις συμφωνίες συνθέτουν αυτήν την παρωδία που ονομάζουν αθλητισμό...

Επίλογος δε χρειάζεται, τα συμπεράσματα δε χρειάζονται να επισημαίνονται φτάνει μόνο να πάψουμε να βλέπουμε το ποδόσφαιρο σαν ένα "λαικό" άθλημα αλλά σαν άλλο ένα καλά στημένο και κερδοφόρο παιχνίδι εξουσίας...

Στάσεις...Propaganda( Λογισμικό Συνείδησης)

Στάσεις

Στάση 1η

Και εγώ σε θυμάμαι αλλά δεν είναι ώρα για τέτοια. Κάποτε είμασταν μαζί, όχι πάντα. Τίποτα δεν είναι για πάντα. Περιμένουμε το λεωφορείο - απόγευμα, χειμώνας. Κανείς δεν είναι εκεί στ' αλήθεια. Δεν είμαστε κανενός είδους εξαίρεση. Όλοι όσοι περιμένουν βρίσκονται ήδη κάπου αλλού. Φυσικές απουσίες λέγεται αυτό.

Η διαδρομή δεν έχει καμία απολύτως αξία. Τίποτα δεν συμβαίνει στις διαδρομές -τίποτα-. Ένα ζευγάρι μες στο αυτοκίνητό τους, ακούνε ΤΣΙΤΑ σκυλάδικα. Ο οδηγός βλέπει την εκκλησία δίπλα στη στάση, αφήνει το τιμόνι... και κάνει το σταυρό του. Το αυτοκίνητο καρφώνεται πάνω μας. Είναι αυτό που λένε με την βοήθεια του Χριστού μας γαμήσανε την παναγία.

Στάση 2η
Τερματικός σταθμός. Εδώ κατεβαίνεις. Εγώ όχι. Πηγαινοέρχομαι από τέρμα σε τέρμα για να δω πόσο αντέχω. Είμαι η κάθε στάση. Γίνομαι θόρυβος, είμαι οι γραμμές που από πάνω τους περνάνε οι παγωμένες ώρες. Είμαι το κάθισμα που φιλοξενεί τους κώλους σας. Είμαι το καθαρό τζάμι, είμαι το χέρι της καθαρίστριας, είμαι ο θόρυβος από τα σπασμένα φρένα -είμαι όλα αυτα. Γίνομαι ανεξέλεγκτος συρμός. Σας βλέπω να τρέχετε να με προλάβετε και να στριμώχνεστε ο ένας πάνω στον άλλον, να κοιτάτε με ειρωνεία εκείνους και εκείνες που δεν μπήκαν. Δεν σας περνάει από το μυαλό ότι δεν τρέχουν να προλάβουν. Όχι, στα μάτια σας είστε νικητές. Είστε στα βάθη της πόλης και τρέχετε με πάνω από εκατό. Σεπόλια-Ομόνοια σε έξι λεπτά. Είστε ο χαμένος χρόνος των διαδρομών. Μήπως σας βρομάει κάτι; Όχι δεν είναι αυτοί οι “βρωμιάρηδες” είναι ο συρμός που κινεί την ακινησία σας. Είναι το πηγαινέλα που ξερνάει διαδρομές. Σας βρωμάει κάτι; Είναι που κάναμε μόνο πέντε λεπτά. Καινούριο ρεκόρ! Είμαστε προσωρινοί επιβάτες που νομίζουμε ότι η ιστορία έχει τερματικό σταθμό και στάσεις στα μέτρα μας. Έχει και εκτροχιασμούς. Η σιδερομένη πραγματικότητα μπορεί και να τσαλακωθεί, μπορεί και στην αμέσως επόμενη στάση

Στάση 3η

Στην ουρά για εισιτήριο. Ομόνοια. Για την ακρίβεια στα βάθη της Ομόνοιας. Δυο πιτσιρίκες , άγνωστες μεταξύ τους, η μία πίσω από την άλλη. Κανείς δεν μιλάει με κανέναν. Αν γινόταν να πέθαιναν όλοι όσοι προηγούνταν στην ούρα όλα θα ήταν πιο όμορφα- μικροαστισμός-. Μια κυρία, μάλλον από τη Βοσνία .εμφανίζεται πίσω από το μπουλούκι της ουράς, μπροστά από τις πιτσιρίκες. Μέσα σε πέντε λεπτά έχουν συζητήσει μεταξύ τους και έχουν θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο αγα(μ)άτε αλλήλους. Το μ δεν είναι ορθογραφικό λάθος. Η κυρία πάει στο τέλος της ουράς, ντρέπεται. Εκείνες θριαμβολογούν. Να μας πάρει τη σειρά; η Αλβανή; Εμάς; Για την ιστορία η εν λόγω κυρία ήταν μπροστά από τις πιτσιρίκες αλλά δεν ήταν και σίγουρη. Εκείνες όμως ήταν σίγουρες για την θέση τους. Κανείς δεν τους τρώει την θέση ακόμα κι αν δεν είναι δικιά τους. Και δεν είναι καν θέση. Στα βάθη της Ομόνοιας σέρνεται η ταύτιση συμφερόντων μια κοινωνίας που ξέρει την θέση της, ξέρει ποιοι είναι από κάτω της. Ανεβαίνει με κυλιόμενες σκάλες, ανεβαίνει ακίνητη. Ξαφνικά ο μπάτσος του μετρό φαίνεται λιγότερο απειλητικός. Απ' αυτόν ξέρεις τι περιμένεις. Είναι εκεί για να υπηρετεί και να προστατεύει τα αφεντικά του.

Στάση 4η

Στα βάθη του Συντάγματος. Μεσημέρι. Όλοι πίσω από την κόκκινη γραμμή . Στρίβω τσιγάρο για να το 'χω έτοιμο. Κρατάω τον αναπτήρα στο χέρι. Δεν το ανάβω. Βλέμματα με κοιτάνε απειλητικά. Σαν να μου ζητάνε ταυτότητα. Μου ράβουν κοστουμάκι. Έτοιμοι να με λιντσάρουν. Δεν τους φαίνομαι για ξένος, σώθηκα! Το κάπνισμα σκοτώνει λιγότερο από την κοινωνία του υγιεινισμού. Ξαφνικά τα μαύρα πνευμόνια μου φαντάζουν πιο απειλητικά από τους “είπαμε απαγορεύεται”. Οι “είπαμε απαγορεύεται”, πρώτα σκοτώνουν, μετά ρωτάνε.

Κάθε κανονικότητα μια γαμημένη στάση. Όλη η ζωή σου ατόφια ψέμματα και λάθη. Παίρνεις γραμμή και διαδρομή ανοιχτή. Δηλητήριο στο αίμα μια ιστορία σαν κι αυτή.

Περί της επιστολής του Κατσιμίχα στον Χατζηγιάννη

Την εν λόγω επιστολή μπορείτε να την διαβάσετε εδώ:
http://www.facebook.com/profile.php?id=1043343700&ref=ts#!/pages/EPISTOLE-PANOU-KATSIMICHA-PROS-MICHALE-CHATZEGIANNE/103433749704292?v=info

Στο facebook αυτή η επιστολή κάνει θραύση. Άτομα που δεν ακούνε Χατζηγιάννη αλλά έχουν κάποιοιυ είδους εμπάθεια στο πρόσωπό του -μάλλον επειδή τον ζήλευαν, όταν οι κοπέλες ήθελαν να τον έχουν γκόμενο κι όχι αυτούς- άτομα φανατικά της κλίκας -Τσακνή-Πλιάτσικα-Μαχαιρίτσα-Παπακωνσταντίνου-Κατσιμχαίων και όλων των παρακλαδιών αλλά ακόμη και άτομα που ακούνε Χατζηγιάννη αλλά δε τον θεωρούν "ποιοτικό"-γνωστή βέβαια η ικανότητά τους να ξεχωρίζουν την ποιότητα- έχουν πατήσει "like" σε αυτή την παρωδία επιστολής. Η τρίτη ομάδα την οποία ανέφερα συνήθως συγκροτείται από άτομα τα οποία γουστάρουν σουξεδο-σκυλο-πόπ-καψούρικα-dance τραγουδάκια, πηγαίνουν στο Μπουρνάζι για καφεδάκι στην "Πολιτεία" αλλά μερικές φορές πάνε να ακούσουνε και τα "άλλα", τα "ποιοτικά" στο Καφωδείο. Συνήθως αν τους ρωτήσεις τι μουσική ακούνε θα σου απαντήσουν ξεκάθαρα "Απ'όλα". Αυτά περί κοινού, αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.

Θα'θελα να απευθυνθώ στον Κατσιμίχαρο σε πρώτο πρόσωπο αλλά μου φαίνεται αρκετά κλισέ, so θα συνεχίσω με τρίτο. Ελπίζω να διαβάσατε αυτή την παρωδία πριν διαβάσετε εμένα, έτσι για να συννενοούμαστε καλύτερα. Η πρώτη αντίδραση του εμπαθούς είναι "Πες τα ρε Πάνο αρρώστεια, θα βγει να μιλήσει αυτός ο @#$%**", "να πάει να @#$$%$ αυτός ο @#$$%^#" και άλλα τέτοια ωραία. Όμως θα κάνω μία όσο γίνεται ρητορική ερώτηση... Πόσα φοβερά μουσικά επιτεύγματα έχει δώσει ο Κατσιμίχας;

Ας θεωρήσουμε ότι τα τραγούδια του "Ρίτα-Ριτάκι", "Μιά βραδιά στο Λούκι" και άλλα πασίγνωστα είναι πολύ όμορφα. Συμφωνώ αλλά αν ο ίδιος ο Κατσιμίχας δεν είχε βάλει την ταμπελάρα που αναγράφει "ΕΙΜΑΙ ΕΝΤΕΧΝΟΣ" ποιός άραγε θα ήταν; Ποιός άραγε ξέρει τι σημαίνει έντεχνο πέρα από μία δόση ψευτοκουλτούρας, ψευτοποιότητας, δύο standar ακκόρντων στην κιθάρα που το προβάλλουν τα Μ.Μ.Ε ως αυτό; Ποιός ξέρει την ιστορία του; Γιατί έχει ταυτιστεί με την κουλτούρα;

Εγώ δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό. Αλλά ας μας πει ο Κατσιμίχαρος που γέμιζε στάδια. Λες και η μουσική κρίνεται με βάση τον αριθμό των εισητηρίων. Αν είναι όντως έτσι κύριε Πάνε δε θέλω να σας απογοητεύσω αλλά η Βανδή σας έχει για opening act. Και τι εννοεί απ'το τίποτα; Ο Κατσμίχαρος δεν πάτησε πουθενά; Χμμμ...ίσως πάτησε τον Χατζηγιάννη...Δεν εξηγώ τη σοφία μου σκεφτειτε και λίγο ανεπρόκωποι!

Για να προχωρήσω πιο κάτω τον Κέρσορα....Χμμμ...Λες ότι το έντεχνο δεν είναι αντιπροσωπεία..Πάλι χμμ...Τότε γιατί απλά όποιος βάζει την ταμπελάρα είναι εξ'ορισμού ποιοτικός; Είναι μία αντοπροσωπεία χωρίς ούτε καν πορτιέρη. Αρκεί να έχεις μία κιθάρα, δύο μπαλάντες σε ταμπλατούρες και η πόρτα ανοίγει αυτόματα... Μετά έχεις ήδη θέση σε κανα live του Μαχαιρίτσα ή της υπόλοιπης κλίκας. Επίσης πάλι δε θέλω να σε απογοητεύσω αλλά το Ρίτα-Ριτάκι δεν έχω δει ενήλικες να το χορεύουν αλλά εφτάχρονες κόρες....Εμμμ...Και συγγνωμη άλλη μία παρατήρηση θα ήθελα να κάνω...Πάννοοο πάταξον μεν άκουσον δε....Σε παρακαλώ...Είμαι καλοπροαίρετος Πάνοοο..Εμμμ...Με τα τραγούδια σου εγώ και όλοι αυτοί οι ακροατές που έχω γνωρίσει-οι περισσότεροι έστω -στα 12 πορώθηκαν με τα κομμάτια σου...Χμμ....Μάλλον λάθος θα κάνω,ωωω Κατσιμίχα γεμιστή των σταδίων, μάλλον η υπερμετροπία μου θα φταίει....


Υ.Γ: Δε μ'αρέσει ο Χατζηγιάνηης αλλά μετά την επιστολή αυτή θα κατεβάσω όλη τη δισκογραφία του και θα ανεβάσω ότι videoclip του υπάρχει στο youtube στο group της επιστολής. ..Ευχαριστώ που με ακούσατε.... THOMMAAAAASSSSSSSSSS.....Τυχαίο; Ξεκάθαρα όχι!

Υ.Γ 2: Δεν ανεφερα πουθενά τον Θανάση γιατί κάποιοι κακετρεχείς θα με έλεγαν γραφικό. Να πάτε να ερωτευθείτε κακοήθεις άνθρωποι...